اصلاحات نظامی خسرو انوشیروان و پیامدهای آن

یکی از پایه‌های بنیادین پادشاهی ساسانی، وابستگی به سپاهیانی بود که بزرگان و اشراف جنگجوی پارسی و پارتی برای شاه فراهم می‌کردند. معمولاً این باور وجود دارد که این وابستگی تا زمان پادشاهی خسرو انوشیروان و اصلاحات وی ادامه یافت و تنها در زمان او بود که شاه برای نخستین بار توانست سپاهی ثابت و وابسته به شاه را بیآفریند و عملاً خود را از وابستگی به نیروهای بزرگان و روسای خاندان‌ها برهاند. این ناوابستگی حتی به ایجاد پادشاهی متمرکز که شاهان ساسانی به دنبال آن بودند، نیز تعبیر شده‌است. اما گواهی‌های بازمانده و گزارش‌های مورخان، در تضاد با این باور عمومی قرار دارد و آن را به چالش می‌کشد. این نوشتار بر آن است تا با واکاوی این گواهی‌ها، اصلاحات نظامی خسرو و پیامدهای آن را بررسی نماید.